Główka – element gitary, na którym przytwierdzone są klucze, inaczej nazywane stroikami. Odpowiednio kręcąc kluczami uzyskujemy dany strój instrumentu. Na główce bardzo często widnieje logo producenta gitary. Jest to składowy element gryfu.
Gryf – część, która jest przytwierdzona do korpusu, za pomocą kleju ale częściej śrub. Na gry składają się:
- Siodełko – jest to miejsce w którym kończy się główka a rozpoczyna chwytnia gryfu nazywana podstrunnicą. Na nim opierają się struny przechodząc w specjalnych wyżłobieniach. Siodełko powoduję, że struny nie drgają poza jego obszarem. Wykonane najczęściej z tworzyw sztucznych lub kości słoniowej.
- Podstrunnica – cześć wykonana z twardego drewna (najczęściej palisandru), znajduje się na górnej części gryfu, jest elementem szyjki. Nabite są niej progi oddalone w ściśle ustalonych nieregularnych odstępach, dzięki którym możemy skrócić odpowiednio strunę i uzyskać dokładną wysokość dźwięku. Każdy kolejny próg oddalony jest od poprzedniego o wysokość pół tonu. Na podstrunnicy umieszcza się bardzo często również ozdobne markery, pozwalające odnaleźć się na gryfie (najczęściej kropki).
Korpus – znajdują sie na nim najważniejsze elementy gitary, odpowiedzialne za finalne brzmienie instrumentu. Łączy się bezpośrednio z gryfem. Wykonywany z wielu gatunków drewna i w różnych kształtach np. stratocaster lub telecaster. Składowe korpusu to:
- Mostek – metalowy element, końcowy zaczep, który łączy struny z korpusem gitary. Możemy rozróżnić mostki stałe oraz ruchome, w każdym przypadku odpowiednia konstrukcja pozwala na regulacje ustawienia menzury (długość czynna struny) dla każdej struny oddzielnie. Dosyć często mostek zawiera otwór na wajchę, dzięki której możemy obniżyć lub podnieść wysokość dźwięku lub dźwiękiem zawibrować.
- Przetwornik – element gitary, która odpowiada za przetworzenie drgań strun w sygnały elektryczne, który następnie trafiają po kablu np. do wzmacniacza gitarowego gdzie sygnał zamieniany jest na dźwięk. Jego budowa składa się z manesu rdzeni magnetycznych oraz cewek, których ilość decyduję o danej charakterystyce przystawki:
- Single Coil – przetwornik, który ma na siebie nawiniętą tylko jedną cewkę. Podwoduję to, że dźwięk przez to jest szklisty, przejrzysty, atak jest stosunkowo krótki a jednocześnie sygnał dość słaby i mamy tutaj dość sporo brumów w odróżnieniu do drugiego rodzaju przystawki. Doskonale się sprawdza bo brzmień czystych lub z lekkim przesterowaniem dźwięku.
- Humbuckery – tutaj mamy nawinięte z kolei dwa zwoje. Uzyskujemy dzięki temu dźwięk bardziej okrągły, brzmienie jest ciemne i nie tak wyraziste jak w przypadku przetwornika jednocekwowego. Za to doskonale wzmacnia dźwięk i przez to bardzo dobrze eksponuje przesterowaną gitarę. Z uwagi na swoją budowę eliminują w istotny sposób brumienie czy przydźwięki gitary.
Przełącznik przetworników – pozwala łączyć przystawki w różnych konfiguracjach, przez co możemy uzyskać różne brzmienia instrumentu. Dla lepszego zobrazowania podam przykład, bardzo wiele gitar posiada przetworniki w konfiguracji: H-S-S, jest skrót od humbucker-single1-singe2 (licząc od mostka). Jeśli przełącznik jest 5-pozycyjny to możliwe konfiguracje to: humbucker, humbucker+single1, single1, single1+single2, single2. Każde z tych połączeń powoduję uzyskanie zupełnie innej barwy brzmieniowej.
Pokrętła barwy – może ich być na gitarze 2 lub więcej i odpowiadają za poziom sygnału wychodzącego z gitary (z ang. volume)) oraz charakterystykę brzmieniową (z ang. Tone). Jedno pokrętło to zawsze potencjometr odpowiedzialny za sygnał, który wychodzi z gitary do wzmacniacza, nie tylko zmienia się głośność instrumentu ale również dynamika (czym głośniej tym dynamika większa). Kolejne pokrętła odpowiedzialne są za barwę i tu w zależności od gitary, kręcąc nimi możemy uzyskać brzmienia:ciepłe – zimne lub jasne – ciemne.
Zaczep paska – stożkowe metalowe elementy, które pozwalają zaczepić pasek i dzięki temu można grać na gitarze na stojąco. Zwykłe zaczepy mają to do siebie, że lubi z nich spadać pasek dlatego coraz bardziej popularny jest mechanizm, który nazywają się „straplock”. Ma on dwojaką funkcję – zabezpiecza pasek przed niekontrolowanym wypięciem oraz w razie potrzeba pozwala na szybkie odpięcie paska, bez potrzeby ściągania go z bolca.